تلنگورهایی از بزرگان

مطالب این نوشته ها را طی ایمیلی دریافت کردم. برای استفاده دوستان در اینجا قرار میدهم:

انسان های بزرگ دو دل دارند: دلی که درد می کشد و پنهان است، دلی که میخندد و آشکار است.

هیچ وقت نگو وقت نداری. به تو همان مقدار زمان داده شده که به هلن کلر ، لئوناردو داوینچی ، توماس جفرسون و آلبرت انیشتین.

هیچ صیادی از جویی حقیر که به گودالی می ریزد مروارید ی صید نخواهد کرد-فروغ فرخزاد

همه دوست دارند که به بهشت بروند، ولی کسی دوست ندارد که بمیرد-جان لوییس

عشق مانند نواختن پیانو است. ابتدا باید نواختن را بر اساس قواعد یاد بگیری، سپس قواعد را فراموش کنی و با قلبت بنوازی.

هیچ چیز ویرانگرتر از این نیست كه متوجه شویم كسی كه به آن اعتماد داشته ایم عمری فریبمان داده است.

دنیا آنقدر وسیع هست که برای همه مخلوقات جایی باشد پس به جای آنکه جای کسی را بگیریم تلاش کنیم جای واقعی خود را بیابیم (چارلی چاپلین).

اگر انسانها بدانند فرصت باهم بودنشان چقدر محدود است محبتشان نسبت به یکدیگر نامحدود می شود.

عشق در لحظه پدید می آید. دوست داشتن در امتداد زمان و این اساسی ترین تفاوت میان عشق و دوست داشتن است.

یکی از شاگردان سقراط وی را پرسید: ازچه رو هرگز تو را اندوهگین ندیده ام؟ گفت از آن رو که چیزی را مالک نیستم که عدمش اندوهگینم کند.

راه دوست داشتن هر چیز درک این واقعیت است که امکان دارد از دست برود.

زندگی هدیه خداست به تو، طرز زندگی کردن تو هدیه توست به خدا.

انسانی که در نبرد زندگی می خندد قابل ستایش است.

دنیا دو روز است. آن روز که با تو نیست صبور باش وآن روز که با توست مغرور نباش زیرا هر دو پایان پذیر است.

تبسم بدون اینكه دهنده اش را فقیر كند گیرنده اش را ثروتمند می كند.